Kruistocht door Canada

Jullie hebben even moeten wachten, maar dan heb je ook wat. Bij dezen presenteren we jullie ons nieuwste avonturen!

Na bij het ontbijt in Boston zoveel mogelijk gratis broodjes in onze mik gepropt te hebben, gingen we eindelijk onze limo ophalen. Na een eerste aanblik waren we op slag verliefd. Aangezien Djuwi en Lizard een stel hutkoffers achter zich aansleepten, kozen we voor een lekkere ruime wagen: een Chrysler minivan. Dit beest had echter nog wat extra gadgets voor ons in petto: automatische deuren ( waarvan Yentl eindelijk de knopjes heeft gevonden na 3 weken) en een dvd speler. Voor de Amerikanen kan het niet luxe en lui genoeg, zo min mogelijk beweging is hun doel. Djuwi dacht bij haar grondige inspectie van de auto op te merken dat we slechts een halve tank hadden. Toen zij de automaatschappij hierop wees, kwam ze erachter dat alle commotie om het oliepeil ging. Na de auto van binnen en buiten te hebben doorgrond, gingen we eindelijk op weg. Djuwi offerde zich op om het spits af te bijten voor onze eerste tocht naar de white mountains.

Hoog in het ijle gebergte besloten we een uitputtende kanotocht te organiseren voor de volgende dag. Met veel pijn en moeite manoeuvreerden we om gehele boomstammen en rotsblokken heen. Al bij de eerste peddelslag had de stroming het op ons gemund. Wederom was er sprake van een bijna-dood-ervaring voor Renske. De ruige en kolkende rivier trok haar en haar gehele uitrusting bijna onder een boomstam toen zij, ondanks haar professionele kunsten, vast kwam te zitten tegen een boom aan. Na 2 uur stonden de blaren op onze handen en we slaakten een zucht van verlichting toen het einde naderde. Althans, dat dachten we. Het bleek het eindstation te zijn voor de lui die in banden op de rivier ronddobberden. Met onze laatste sprankjes kracht wisten ook wij ons naar de finish te begeven, met een succesresultaat waar mening mens jaloers op zou zijn. Waar anderen 4 uur over zouden doen, hadden deze atletische meiden het in maar liefst 2 uur gefixt.

Na deze inspanning gingen we op weg naar Montréal in Canada om te worden herenigd met onze matties uit new york. Op deze manier hadden we weer wat duiten over voor alcoholische versnaperingen. Al bij de voorbereidingen van deze overnachtingen werden er enkele steken laten vallen door onze initiële gastheer. Deze rol werd vervolgens overgenomen door Chris en Mike, aangezien Tom spoorloos was en onbereikbaar. Tot onze grote spijt was deze overname een grote domper. We sliepen in een donker hol, namelijk de kelder, in een bed dat al 3 jaar niet verschoond was en een 1-persoonsmatras dat gedeeld moest worden door 2 van ons. Wat wij onder andere hebben aangetroffen zijn schaamharen, stoffelijk overschot van insecten, haarballen, stofnesten en spinnenrag. Tot grote ergernis en jaloezie van Lizard en Djuwi waren deze 2 doorgewinterde reizigers op iedere situatie voorbereid en de brandschone lakenzakken werden tevoorschijn gehaald. De achterstalligheid in het huis was ook terug te vinden in de bewoners. De vader van de heren was helaas niet gezegend met een gebit, slechts een zwart fietsenrek. Echter, de gastvrijheid was tot in de puntjes verzorgd.

Ons welkomstcomite bestond uit mehmet, een stille Turkse jongen die amper Engels sprak. Tijdens de film betrapten we hem erop dat hij muziek aan het luisteren was op z'n iPod, aangezien hij geen drol van de film verstond. Gelukkig wist hij wel een leuk stekkie om te eten: de Turk. Yen en Rens hielden het relatief veilig en tikten een falafel op de kop. De gulzigaards Liz, Dee en de jongens waren niet te houden en moffelden maar liefst twee grote kebabben naar binnen. Dit resulteerde helaas in opstoppingen en nare gassen. Het rottingsproces was in werking getreden.

Toen we op het punt stonden om naar bed te gaan, kreeg Tom notie van het feit dat we bij Chris en Mike sliepen. Hij heeft toen halsoverkop het festival verlaten waar hij aan het feesten was en is de halve stad doorgerend om wat quality time door te brengen met z'n special guests. Hij was zo teleurgesteld dat we niet bij hem sliepen, dat hij zichzelf een beschonken staat in dronk en z'n halve vriendenkring onaangekondigd uitnodigde. Onze beschermengel Patrick, vader van Chris en Mike, stak hier een stokje voor en bulldozede ze naar buiten. We konden niet wachten om eindelijk ons schoonheidsslaapje te plegen in ons schoon belegde bedden.

Zaterdagochtend werden we getrakteerd op een uitbundig ontbijt in het restaurant van Patrick. Na het ontbijt ontmoetten de beste kameraden van Tom: Walter en Henry. De trouwe viervoeters werden uit de kast getoverd op special request van Renske. We zijn met deze dieren, die overigens maar weinig interesse toonden in hun uitlaters, naar het park gegaan en hebben daar de rest van de dag gechilld. Hier stortte Mickey zijn hart uit bij Dewi en onthulde dat Tom graag Renske als de moeder van zijn kinderen wil. Hij had zijn ticket naar Amsterdam al bijna geboekt. Renske was zich van geen kwaad bewust. Ondertussen struinde Tom de lokale markt af om het perfecte diner voor z'n gasten voor te bereiden.

Tijdens de voorbereidingen van dit diner reisden we, gewapend met Chris en Mike aan ons arm, af naar de ghetto waar Dewi een ingrijpende behandeling zou ondergaan: een inktplaatje. Naast alcoholist is Dewi nu ook tattooverslaafd. Ze is van plan binnenkort een sleeve te laten zetten. Om terug te komen op d'r huidige tattoo: dit is een plaatje van zo'n 15 cm. Het is een Siberische tijger die via d'r lies omhoog kruipt en uit d'r broek spiekt. Wie hieraan twijfelt, moet het even verifiëren bij de diva herself. De tattooshop was niet alleen een tattooshop, maar ook een kinderboerderij. Yentl zat de ganzen avond met een fret ik d'r mouw en Renske was niet bij de teckel weg te slaan. Bij terugkeer stond er een werkelijk feestmaal op tafel bij Tom. Yentl verorberde zich aan de Italiaans worsten. Er was een grootst plan om hierna het nachtleven in Montréal in te duiken. Tom wist echter weer voor de nodige drama te zorgen en besloot zich terug te trekken in zijn stulpje. 5 minuten eerder zat hij ons nog lekker te maken met een dooie mus. Desalniettemin besloten we de hort op de gaan zonder de pack leader. Een grote verrassing stond ons te wachten toen we de ondergrondse uitkwamen. Een schim verscheen uit de duisternis die verdacht veel weg had van Tom. Iedereen was verbijstert, maar niemand had verwacht dat hij het ook werkelijk kon zijn. De verbijstering werd nog groter toen hij op Renske af stoof en d'r bij d'r lurven greep. De leus "I don't care anymore" werd gevolgd door een onverwachte zoen. Renske, overweldigd door ongeloof, verstijfde en kon maar moeilijk d'r lach onderdrukken. Mede door het koor aan gelach dat van de drie dames vandaan kwam. Voor de toeschouwers zag het eruit als een mislukte scène in een romantische film. Tom besloot toch mee uit te gaan, maar omdat hij per skateboard de stad door had gecruisd, werd hem alsnog de toegang geweigerd. Op de dansvloer zette iedereen zijn beste pasjes in en vooral mehmet bleek een waar talent.

Op onze laatste dag werd een bezoek gebracht aan het oude stadscentrum van Montréal en de berg mont royale. Lizard vond de vakantie al intensief genoeg en liet het klimmen aan de andere dames over. Aan de voet van deze berg was een waar hippiefeest aan de gang. We waren ons bewust dat Tom een ware sprinter was, maar toen hij notie kreeg dat er gratis redbul te verkrijgen waren, was hij in een mum van tijd uit onze oogbol verdwenen. Hij trok ook nog een sprintje naar huis om weer een romantisch diner te kunnen serveren. Zijn maten mochten echter niet meegenieten van dit maal en voelden zich sloppy second. Dit ontpopte zich tot een waar drama. De wraak bestond uit het opdrinken van een mengsel dat onder andere tandpasta, soja saus, chilipepers, maple syrup, citroen etc bestond. Dit was het gevolg van 4 potjes ezelen, verloren door Tom. De gemoederen liepen zo hoog op, dat er zelfs sprake was van een nachtelijke worstelpartij. Uiteindelijk waren de jongens in de ochtend toch bij elkaar in bed te vinden. Het afscheid was een opluchting. Alleen het afscheid met mehmet viel ons zwaar.

De tocht naar kawartha ving aan. We gingen er met frisse moed tegenaan en hadden grote verwachtingen van dit national park. Het hotel was brandschoon in vergelijking met ons vorige onderkomen. Een goed begin is het halve werk, zeggen we maar. Ook bij het ontbijt waren we in onze nopjes. We hadden in geen tijden meer vers fruit en ontbijtgranen gezien.
Dewi leidde ons naar de befaamde kawartha lakes, maar toen we op de destinatie arriveerden, waren ze in geen velden of wegen te bekennen. Dan maar op zoek naar een wandeling. Er werd een geschikt plekje ontdekt aan de rand van het donkere bos. Net toen we voet wilden zetten in dit woud, verscheen er een berenexpert. Hij raadde ons de wandeling aan, aangezien het gevaar om een beer tegen te komen "slechts" 6 op 10 was. Dewi had het gas al ingedrukt toen deze woorden vielen. Dan maar naar de toeristoffice, kijken waar het wel beerveilig is. Ze raadden ons een prachtig strand aan met turquoise water. Eenmaal daar aangekomen, bleek het een slap aftreksel te zijn van het twiske. We hadden net zo goed thuis kunnen blijven. Op het strand waren luiers te vinden en het kampte met een meeuwenplaag. We besloten maar weer terug naar huis te gaan en maakten plannen voor de bios. De frisdrank werd alvast in overvloed door Lizard ingeslagen. Bij aankomst in de bios bestelden we wat pizza's en kipburgers om die vervolgens op te nibbelen in de zaal. Terwijl dee en Rens op het eten wachtten, voltrok zich een spuitfestijn in de zaal. Toen Lizard haar frisdrank in alle voorzichtigheid probeerde open te maken, spoot de inhoud van haar fles 4 rijen voor d'r nat. Ook leek het alsof ze zelf een ongelukje had gehad.

Om in de stemming te blijven, hadden we in Toronto (onze volgende bestemming) een hostel geboekt in de regenboogbuurt. Lizard voelde zich hier helemaal geaccepteerd. Er werden deze dag enkele bezoekjes gepleegd aan de bezienswaardigheden van de stad, maar het hoogtepunt was het uitgaansleven. Voorafgaand werden enkele kaartspelletjes uit de mouw geschud, die aanzetten tot ongewild overmatig drankgebruik. Dit spektakel werd voortgezet toen we in een lokale bar belandden, waar slechts een stel fossielen te vinden was. Toch waagden we een poging op de dansvloer en die werd welgewaardeerd, waardoor er nog meer drankjes in onze armen werden gedrukt. Dit werd yen en Rens te veel en zij sliepen de volgende dag hun roes uit. Dee en Liz hadden ons onder de tafel gedronken en zij gingen de volgende dag vrolijk op stap naar een eiland voor de kust van Toronto. Gelukkig was iedereen fit genoeg om deze avond een baseball game bij te wonen: de blue Jay's uit Toronto tegen Baltimore. Yen en Lizard hadden zich geen benul van wat er zich afspeelde in de arena. Daarnaast duurde zo'n wedstrijd al gauw 4 uur, waardoor zij besloten eerder naar huis te gaan. Dee en Rens zaten helemaal in de wedstrijd en besloten voor extra genot popcorn op de kop te tikken. In deze 5 minuten afwezigheid werden 2 van de 3 punten uit de wedstrijd gescoord. Yen en Liz hadden ook dit niet opgemerkt.

De volgende morgen gingen we vroeg op pad naar een van de natuurwonderen van Canada/Amerika, de niagara falls! We vertrokken zo'n 6 uur van tevoren, maar waren alsnog bijna te laat voor onze boottocht om 2 uur. Ternauwernood haalden we toch de boot en mochten we onszelf in felrood/roze poncho's hijsen. Het gebulder van de falls was oorverdovend en Dewi liep hierdoor permanente gehoorproblemen op. De andere bijkomstigheid was een tot op ons ondergoed nat pak. We waren erg onder de indruk. We dachten onze reis voorspoedig te vervolgen en binnen enkele uren in Cleveland aan te komen, zodat wij ons konden herenigen met onze knapen Matt en Greg. Deze vriendschap hebben we opgedaan tijdens onze interrailreis in Europa vorig jaar. Bij de grenscontrole werd Renske er echter uitgepikt, vanwege haar criminele uiterlijk. Een wachttijd van een uur in een strengbewapend rothok resulteerde in een woedeuitbarsting van Renske. Een medewerkster was zo onder de indruk, dat we gelijk aan de beurt waren. Het probleem bleek minuscuul te zijn, namelijk dat haar universiteit in Amerika nog steeds aangeeft dat zij hier staat ingeschreven, terwijl dit niet zo is. Met grote ergernis werd de reis weer vervolgd. Door onze vertragingen kwamen we pas in de nachtelijke uurtjes aan bij onze vrienden. Volgend blog komen als ons avonturen in het Oh zo spannende Ohio aan bod! Wees geduldig..