The Big Apple

Beste luitjes, we're back!

Tot onze grote spijt hebben we afgelopen jaar een intermezzo gehad met betrekking tot onze schrijfkunsten. Onze interrailreis door Europa putte ons emotioneel te veel uit, waardoor wij een gebrek aan energie voor het blog hadden. Wij willen ons publiek echter niet opnieuw een roman onthouden (reacties zijn dus verplicht), vandaar dat we onze passie dit jaar weer oppakken.

Ons verhaal begint dit jaar anders dan anders. We hebben dit jaar de wolfpack weten uit te breiden: ook Djuwi en Lizard zijn in onze voetstappen getreden. Ook was Renske al een maand voorafgaand aan de reis in Amerika aan het vertoeven, waardoor de drie dames een waar welkomstcomite geschonken werd. Toon, Annique en Renske mochten de gelukkige toeschouwers zijn van een kudde verwilderde beesten die op een zonovergoten dag in Washington D.C. op het Arlington cemetery af kwamen sjokken. De voettocht had niet langer moeten duren, of we hadden deze dames achter kunnen laten op dit kerkhof. Eenmaal bij de waterfonteintjes aangekomen, waren de meiden hier niet meer weg te slaan. De uitdrogingsverschrijnselen kwamen al tevoorschijn.
De rest van de dag werd dus een rustiger tempo aangenomen, waardoor ook de blaren wat verlichting werd gegund. We strompelen langs nog enkele monumenten waarna we onze weg vervolgden naar Chinatown.Het avondmaal werd een licht verteerbare salade in een saladebar, overigens een erg interessant concept. Hierna scheidden onze wegen voor de laatste keer: Toon, Annique en Renske zochten hun nachtrust op in een hotel bij het vliegveld, de dames in een hostel in the ghetto.

De volgende ochtend vertrokken we naar NYC, the big apple!! Na een emotioneel afscheid van Ton en Niek (Lizard moest huilen), arriveerden we eind van de middag in de grote stad. Lizard en Djuwi hadden een immens grote hutkoffer, waardoor de metroreis met veel geklaag werd afgelegd. Lizard veroorzaakte zelfs meerdere verstoppingen op de trap, maar wist uiteindelijk arme locals te overtuigen om haar koffer de trap op te sjouwen. Dewi "de Diva" was zelfs voorzien van een extra koffer voor de souveniers voor het thuisfront.
Deze uitputtingsstrijd zorgde ervoor dat we deze eerste avond in een relaxte sfeer wilden doorbrengen. Wat is er nou relaxter dan een ontspannende comedyshow zou je denken.. Toen we de trap afliepen naar de onheilspellende kelder in het hostel waar deze show gegeven zou worden, hadden we de eerste tekenen al moeten zien. De 3 uur durende show was een en al kwelling. Het enige hoogtepuntje was een Chinese buurvrouw wiens lach te veel weg had van een kreunende pornoactrice. Gelukkig werkte ze bij het publiek wel op de lachspieren, in tegenstelling tot de comedianten. De host die telkens weer terugkeerde in het programma na iedere comediant, raakte zo gefrustreerd van het stoicijnse publiek, dat hij zelfmoordneigingen kreeg. Een insider zag hem zelfs agressief al zijn spiekbriefjes door het toilet heen smijten gevolgd door een kreet van frustratie. Zijn enige goeie grap was de volgende: Yo momma is so fat she played a crowd scene by herself. Een ander lichtpuntje was een travo die van het podium afdonderde. Gelukkig levered hem/haar dat ook een goeie grap op: at least we have some fysical comedy now as well.

Onze eerste morgen in NY begon al goed: we werden bij het ontbijt vergezeld door 4 Canadese snuiters uit Montreal. Deze groep bestond uit Chris, de stille en zijn broer Mike, die gezegd was met een gebit. Mickey was een chinees. De groep werd geleid door een ADHD patient, Tom. Waar we ook gingen, deze groep liep als pulletjes achter ons aan. Onze eerste highlight was het Statue of Liberty, die vanuit de pont naar Ellis Island werd bewonderd. De tocht vervolgde zich door Wall street, een weinig indrukwekkende straat, naar Ground zero, wat een hoop meer indruk maakte. Het is een gigantische waterval die stroomt op de plek waar ooit de twin towers stonden. Het reisgezelschap verplaatste zich hierna naar de Brooklynn Bridge, door Yentl meermalen verward als de Manhattan Bridge. Wederom was het een uitputtende kruistocht, wat ons naar Central Park (door Yentl ook wel Jurassic park genoemd) leidde. Yentl zat echter niet zo ver van de waarheid vandaan: toen zij en Lizard van de zonnestralen aan het genieten waren, werd er een aanval voorbereid door een gigantische straatrat die het op de onschuld van deze dames gemunt had. De dames sprongen gillend door pure verbijstering op, zo in de armen van Chris en Mike. Waar zouden we toch zijn zonder deze vlegels.
De rest van de avond stond in het teken van de voorbereidingen op onze eerste nacht uit. Er werd een fles van 2 liter Bacardi aangeschaft voor slechts 20 dollar. We werden in een stel taxi's gegooid op weg naar onze bestemming, Hudson terrace. Dit was een rooftopbar met opzwepende muziek en een uiterst gezellige toiletdame. Ook liet Botje van zich zien. Dit was een spierdunne dame met bijna mechanische dancemoves. Wie hier een levensechte immitatie van wil kan bij Renske aankloppen (special requests alleen in privebericht). Lizard verdween in de nacht met haar Eigen fles vodka.

We ontbeten wederom met onze canadese kameraden. Onze strooptocht begon bij Rockefeller center, waar Djuwi een zooi aan loodzware souveniers op de kop tikte om haar extra koffer mee op te vullen. We vervolgden onze route naar Times Square, waar we een sanistop hielden en ons op de trap bivakkeerden om het uitzicht in ons op te nemen. Spider man zorgde voor enkele commotie door de strijd aan de gaan met een politieagent midden op Times Square. Alle kinderen zijn genezen van het concept superkrachten en spinnewebslingers. Het hoogtepunt van onze reis tot dusver was wel een bezoekje aan het Empire State Building. Mede vanwege de vip behandeling die wij kregen. Dankzij regelnicht Dewi hadden we al een half jaar van tevoren skip the line tickets, waardoor we de ellenlange, meerdere uren durende rijen allemaal konden passeren. Het uitzicht was adembenemend.
Tom en Djuwi vonden elkaar in hun voorliefde voor inktplaatjes. Vandaar dat we een bezoekje brachten aan een de bekendste tattooshops in Soho. Helaas kostte het opvullen van 4 miniscule tattoo's al 200 dollar, dus dat hele feest ging niet door. Gelukkig waren we wel in de buurt van Chinatown, waar Mickey zich helemaal in zijn nopjes voelde. Het avondmaal werd dan ook maleisische kost. Djuwi gaf met veel moeite een keer de leiding uit handen aan Tom die ons veilig naar huis zou instrueren... Een traumatische ervaring voor Djuwi volgde, hij dropte ons midden in hartje Harlem, waar het krioelde van de bendes op straat. Een twee kilometer wandeling door Central Park in de schemer zou volgen om thuis te komen. De gedachte hieraan werd Djuwi al snel teveel en enkele stuipstrekkingen waren al zichtbaar. De taxi werd als enige uitweg gezien. Weer 20 dollar in de goot...
Die avond trokken Djuwi en Renske de stoute schoenen aan door kaartspelletjes tot in de kleine uurtjes te spelen. Zij hebben onze vrienden van een andere kant leren kennen tijdens een spelletje 'never have I ever. 'Lizard lag met een kater in bed en Yen speelde verpleegster.

Op onze laatste ochtend brachten we een bezoekje aan de High line van NY, met onder andere onze nieuwe aanwinst Michael uit Londen. Deze oude treinrails boven de stad biedt de stad aan vanuit een nieuw perspectief voor de liefhebbers. Aan het eind van deze lijn werd de zoektocht naar een bikini voor Renske en Yentl begonnen. Het resultaat was echter teleurstellend, dan maar naaktzwemmen. We zijn opnieuw geeindigd in het Central Park waar Djuwi onze makkers een poepie liet ruiken tijdens een potje bal. Er ontpopte zich nog een klein watergevecht tussen Tom en de dames. Terug in het hostel werden wederom de kaarten uit de mouwen geschud en het trok zoveel animo dat er zich een waar feest nestelde in de kelders van het hostel. Renske kon haar geluk niet op toen ze sjans kreeg van een Engelse lesbo, altijd fijn om te weten dat er meerdere opties open staan. Yentl zweepte de boel nog even op door haar rug te kietelen. De lesbo, in veronderstelling dat Renske contact zocht, begon haar been te strelen. De avond kon niet meer stuk. Helemaal toen bleek dat onze Canadase vrienden geen slaapplek meer hadden en elk hoekje en gaatje in onze slaapkamer bezet hielden.

Door het slaapgebrek van deze nacht was de busreis naar Boston een ware strubbeling. Bij aankomst werden we gelijk per koerier naar een supermarket gebracht, waar we eten bijeensprokkelden voor ons eerste echte backpackersmaaltijd: spaghetti. Ook boekten we een whale watch tour voor de volgende dag. Tot ons grote teleurstelling werd deze tour gecancelled vanwege een boot die op 24 uur lang op de klippen was vastgelopen door een verwoestende tornado. In plaats daarvan liepen we de freedomtrail in Boston die echter erg nietszeggend was. Tijdens onze lunch zochten we een mooi plekje op in het gras. Voor Djuwi een plekje vlakbij een tweelingzuster van Daffie (haar hond). Toen er vanuit het niets een hond afstormde op deze lieflijke dames, werd er gesnauwd dat dit een hondenuitlaatveld was. Lizard had hiervoor nog uitgebreid in het gras lopen rollen om het perfecte plaatje te schieten. We vonden al dat er een vreemd luchtje rond dr hing. We sloten de avond af met een duur diner, waardoor een stel aankopen er ook nog wel bij konden. Lizard heeft de rest van dr vakantiegeld opgemaakt aan een tas.

De volgende dag was dus als vanzelfsprekend een balansdag die bestond uit droog brood met water en rijst met kippesoep. Onze enige luxe die dag was een busreis naar het strand, wat overigens geen groot succes was. Er hingen constant sluimerwolken aan de horizon en pas op het moment dat we weer thuis waren, liet de zon van zich zien.

Morgen begint een nieuw avontuur: het ophalen van onze limo. Mentaal zijn we onze james bond moves al aan het voorbereiden. We kunnen nu al de scheurende banden horen, dus we zetten onze reis morgen voort richting Canada. Howdyhow people. Hatseflats