What's not to like

Dag moppies,

Na 9 uur gereisd te hebben, kwamen we eindelijk aan in Cleveland. We hadden even onze bedenkingen, toen de communicatie met deze jongens even stroef verliep als die met de knapen uit Montréal. Greg beweerde dat we bij hem zouden slapen en Matt bij hemzelf. Toen we eindelijk de knoop hadden doorgehakt en naar Matt zouden gaan, moesten we op het allerlaatste moment het roer omgooien om toch naar Greg te gaan. Bij aankomst werden we begroet door twee enthousiaste koters die al uren vanachter het raamkozijn zaten te gluren. Bij binnenkomst stonden de drankflessen en tequila shots al klaar. We hadden echter nog een nare nasmaak van onze wilde avond in Toronto. De grootse plannen van die avond waren vroeg naar bed gaan.

We werden gewekt door een heerlijke geur die onze neusgaten penetreerde en onze smaakpapillen prikkelde. Hompen vlees, ei en aardappels gesmoord in roomboter vloeiden rijkelijk. Het toetje bestond uit een shotje fireball, geserveerd door een idiote vriend, Chris. Deze vlegel had een mislukte tattoo van een drakenlichaam die een kop van een van z'n vrienden bezat. Bij deze aanblik wisten we gelijk dat hier geen wijs woord mee gewisseld kon worden.

Vervolgens wilden Matt en Greg ons een ongerept stukje natuur in Cleveland laten zien. Het stikte er van de muggen, opgebroken wegen en wegwerkzaamheden en tot overmaat van ramp was het snikheet. De mannen dachten ons blij te maken met een museumtour, maar dat was aan deze dames niet besteed. Dan maar op weg naar het centrum van Cleveland. Dewi heeft wat rondgesnuffeld op zoek naar souvenirs, maar daar hield de pret ook op. Iedereen wilde haastig op weg naar de summer games! Dit zijn olympische drankspelen die de hele dag door duurden. Om hiervoor nog even een goede bodem te leggen, werd een bezoekje gebracht aan de Aziatische keuken. Daarna werd het gaspedaal stevig ingedrukt om niet alle pret te missen.

We hadden een project X-achtige sfeer verwacht bij deze spelen, maar troffen een stel ouwe lullen aan. Achteraf bleek dat zij de fijne kneepjes van het vak wel degelijk onder de knie hadden. Ze paradeerden strontlazarus in het rond. Een groot succes was dizzy bag, waar dronken lui 10x om een paal heen moesten zwepen en om een paaltje heen moesten rennen, voorafgaand moest een glas bier ge-at worden. Sommigen kwamen geen meter vooruit, anderen vlogen door de schutting en er zaten er ook bij die whiplashes opliepen. Het publiek werd als bumper gebruikt, dus wij duwden gauw Greg naar voren. Ook werden er enkele dwarslaesie's opgedaan tijdens het limbodansen. De publieksfavoriet had helaas niet gewonnen.
Zelf hebben we nog ons geluk beproeft bij de spellen "Flip the cup" en "beerpong". Het was een groot succes, al zeggen we het zelf. Renske scheurde hierbij zelfs uit d'r kleren.

De avond werd voortgezet in het stadje Willoughby. Matt nam het voortouw en deponeerde ons in verschillende kroegen. Één bar had livemuziek, waarvan ze de leadzanger beter in een kattenorkest konden laten zingen. Greg was de duisternis in verdwenen met z'n vriendin. Ze doken weer op toen we al duizend lichtjaren aan het wachten waren op steve, de taxichauffeur. Wat bleek de oorzaak: een groep rebelse jongeren was met grof geweld in z'n taxi gesprongen. Lariekoek, als je het ons vraagt.
Bij terugkomst werden alle leftovers opgeknabbeld en her en der lagen troela's verspreid die tranen met tuiten huilden. Gebrek aan aandacht, hoorden we later. Ook ons bed was beslapen, daar ging ons ongeschonden bedje. Die nacht zijn we vanwege het luchtbed dat alsmaar lek ging, knus bij elkaar in bed gekropen. Dit resulteerde in gutsende en oververhitte zweetlijven.

Zondag werd ons alsnog een authentiek stukje Cleveland laten zien. Dit keer voldeed het volledig aan alle verwachtingen. Een huis vergelijkbaar met een 5-sterrenhotel, op de rand van een klif aan 1 van de grootste zoetwatermeren ter wereld, werd die dag ons onderkomen. We propten onszelf vol met hapjes regelrecht van de bbq en aten een 3 liter grote pot noten leeg.

Om deze pot calorieën te compenseren, moest er natuurlijk wat lichamelijke activiteit op het menu staan. We kunnen met trots melden dat deze dames nu erg bedreven zijn in het typisch Amerikaanse spel "corn hole". Hierbij worden zakken mais in een gat in een plank aan de overkant gegooid. Niet alleen een krachtige armzwaai is hierbij vereiste, ook enkele listige afleidingsmanoeuvres zijn van groot belang. Dit heeft Dewi ondervonden: Matt probeerde haar van d'r apropos te brengen door scheetgeluiden te immiteren en typische 1 april grappen erin te gooien, zoals je veter zit los. Dit heeft yen en dee de das om gedaan. Yen probeerde Matt z'n strategie over te nemen, maar dit had een averechts effect. Haar hand-oogcoördinatie was ver te zoeken.

Maandagochtend was helaas alweer het einde van dit avontuur. Matt z'n moeder had ons nog uitgenodigd voor een typische Amerikaanse brunch. Matt's 8-jarige zusje bracht enkele interessante onderwerpen aan bod: wat ieders lievelingskleur, -eten en -dier was. Na de lunch was het tijd om afscheid te nemen van Matt. Bronnen vertellen dat hij nu in een zware depressie is geraakt. Dit effect hebben we wel vaker. Greg kon uiteraard geen genoeg van ons krijgen en besloot om nog een nachtje mee te gaan naar Put-in-bay, een eiland in lake Eerie in Ohio.

Zoals gewoonlijk troffen we het weer met het weer. Bliksem, onweer, regen en neerslag teisterden het eiland. Tijdens het avondeten kregen we een bonte show van een dame op leeftijd. De rok werd omhoog gezwiept en d'r stevige kuiten kwamen tevoorschijn. Haar intense blik maakte het plaatje helemaal compleet. We hebben Greg met man en macht tegen moeten houden, zodat hij er niet op af zou stuiven.

'S avonds werd het het bekende tafereel weer voortgezet: kaartspelletjes in de hotelkamer. Lisa dwong het gezelschap om uit te gaan. Renske dreef haar kudde de verlaten dansvloer in een club op. Het succesnummer van de avond was Angel. Yentl was onder de indruk van de schoonheid, totdat ze erachter kwam dat het een dame was. De volgende dag had iedereen spierpijn in de armen, opgelopen door het zwaaien naar Angel om haar aandacht te trekken.

Gelukkig werd deze pijn aan de rand van het zwembad in de snikhete zon uitgezeten. Na zo'n suffe dag moest er wat actie in de brouwerij komen, dus huurden we een golfkarretje. Lisa was de trotse bestuurder, de passagiers zaten met klamme handen op de achterbank. Op een haar na werd de bumper van een auto geraakt, en ze is op het nippertje een klif niet afgerold. Gelukkig verstoorde een fikse regenbui lies d'r kunsten, dus brachten we het karretje weer terug en doken we de kroeg in, om bij te komen van de rit. Ook Greg had die avond moeite met het afscheid.

De volgende dag vertrokken we naar het andere uiterste: de Amish. We werden opgehaald door een pittige tante, vrouw van een overleden ex-amish. Toen het te heet onder haar voeten werd door onze kritische vragen, bleef ze steeds met hetzelfde antwoord komen: "zo hebben de founding father's het nou eenmaal bepaald". Zo is het de regel dat amish geen elektrische apparatuur mogen bezitten, maar ze mogen er wel gebruik van maken. Vele amish hebben dus wel gewoon wasmachines en auto's, maar omdat ze die huren, of anderen de auto laten besturen, is het geen probleem. Stelletje hypocrieten, als je het ons vraagt. We moeten wel zeggen dat onze mening over deze lui een stuk positiever werd na een bezoekje aan een echte amish familie. Het huis had een omtrek die 4x zo groot was als ons eigen huis. De huisvrouw had een uitgebreide maaltijd voorbereid: haystack. Dit was een bouwwerk van opeengestapelde ingrediënten, onder andere bonen, rijst, sla en kaas. In d'r eigen gulzigheid stopte Dewi zichzelf zo vol dat ze bijna een bezoekje aan het toilet moest brengen. Dat krijg je na een maand lang brood met pindakaas te hebben gegeten.
We waardeerden vooral de eerlijkheid van onze gastvrouw. Ze vertelde ons dat amish wel degelijk foto's van elkaar maken (dit mag eigenlijk niet) en ook zij kwam er eerlijk voor open dat ze een wasmachine gebruikte (ze had echter wel rugklachten).
Als dank kregen we allemaal een homp brood in ons handen geduwd, wat nog dagenlang als lunch diende.

Na deze leerzame les gingen we op weg naar Somerset, dat slechts als een pitstop diende. De lobby van ons motel hier was een bijeengeraapt zooitje van kilo's prullaria en habbekratsjes en de meest kitsche zooi die je je maar kunt bedenken. De baliemedewerkster had verdacht veel weg van Barbara Streisand, maar dan wel de spookvariant.
Toen we bij onze kamer aankwamen, waar overigens geen ramen in zaten, glipte er een mysterieus figuur uit onze kamer. Het bleek een tè spraakzame Braziliaan te zijn, waardoor zijn speeksel hompen wit spul in zijn mondhoeken vormde. Zijn spraakzaamheid werkte op onze lachspieren en op een haar na vermeden we de slappe lach. Hij vatte het echter op als een aanmoediging en vermenigvuldigde zijn spraaksnelheid. Hij, en een bezoekje aan de Mac, waren echter wel de hoogtepunten van ons verblijf hier.

Tijd om weer eens wat spanning op te zoeken: Atlantic city! Ook wel de Las Vegas van de oostkust genoemd. Deze bestemming werd puur en alleen uitgekozen, zodat Lisa haar gokbehoeftes kon bevredigen. Ook wilden we onze trip met een spetterend einde afsluiten, door nog een laatste maal uit te gaan. Helaas werden we dit keer slachtoffer van discriminatie: we kwamen de club niet binnen met een buitenlands ID. Wat een chauvinisten zijn die Amerikanen ook. We besloten ons recht te gaan halen door een klacht in te dienen bij een supervisor, maar die werd niet al te best ontvangen. Zonder zelf enkel benul te hebben van de reden van de weigering, schoof de knaap het weer op het beleid. Bij alle ingangen hebben we een poging gewaagd, maar helaas. We hebben de rest van de avond maar over de boardwalk gebanjerd, die overigens erg veel weg had van de promenade in Jersey shore. Helaas geen Guido's op de kop getikt dit keer.

De volgende dag was het tijd voor GTL: gym, tanning en laundry. Helaas schoten de gym en laundry erbij in. Tanning was ook geen succes; behalve Dewi was iedereen zo rood als een kreeft. We hebben toch wat lichamelijke inspanning beleefd dankzij de metershoge golven, die er maar als te graag vandoor wilde gaan met onze bikinibroekjes. Mocht die van Lisa de zee in worden gesleurd dan was er echter weinig verschil te bespeuren: d'r halve bil hing er toch al uit.

Bij de deuren van het casino voltrok zich een tragedie: een niet-oplettende Chinees gooide de deur open tegen yen d'r voet, die daardoor bijna een bot brak. Er onstond een ware heisa op de trap. Lisa vroeg om wat ijs voor enkele verkoeling, gevolg was dat gelijk een sheriff werd ingeschakeld. Terwijl yen nog aan het bijkomen was van de schrik, werden haar allemaal formulieren onder de neus gedrukt. Tegelijkertijd werden er hordes foto's van de crime scene gemaakt. Yen moest in geuren en kleuren beschrijven hoe het incident zich had voltrokken. In alle ernst werd het volgende geciteerd: " A Chinese guy that wasn't paying attention, opened the door against my foot. It hurt a lot." Tot overmaat van ramp werd alles afgehandeld door de chagrijn die de avond ervoor onze klacht in behandeling had genomen. Mocht Yentl een schadeclaim in willen dienen, dan moest ze maar even contact opnemen. Ook werd voorgesteld om de ambulance te laten voorrijden. De voet maakt het hedendaags goed.

De avond werd afgesloten met een ritje crazy mouse op de kermis op de pier. Dewi schreeuwde d'r longen uit d'r lijf en ditmaal is het Renske die een permanente gehoorschade heeft opgelopen. Op de foto die tijdens de rit werd geschoten, is dee d'r ondergoed ik vol ornaat te zien. We hebben een donkerbruin vermoeden dat dit met opzet was om Danny ook een leuke dag te bezorgen.
Tijdens de terugweg voelde Renske al aan d'r water dat er wat mis was met de auto. Pas op de snelweg werd haar vermoeden werkelijkheid. Verontrustende geluiden klonken op uit de motorkap en de auto draaide zo'n 7000 toeren (dit is voor de verandering eens niet overdreven). Met grote professionaliteit zette ze de auto op de vluchtstrook en de hele auto werd geïnspecteerd. Vanuit onze professionele blik kon het wel eens een geval zijn van een defecte schakelmotoriek. Eind goed al goed.

Zondag werd gebruikt om weer terug te rijden naar Washington, waar we vertoefden in het Hilton. Een bezoekje aan het luxueuze restaurant en de jacuzzi kon natuurlijk niet uitblijven. We hadden toch geld te veel. Dat bleek de volgende dag wel, toen we 6 uur in een mall moesten doorbrengen. Dit wordt op een houtje bijten in IJsland.

Op het moment van schrijven zitten we op 10 km hoogte. De stijging ging niet geheel voorspoedig. Dit lag uiteraard in de lijn der verwachtingen, maar dit keer was niet alleen Yentl de druktemaker. Hoewel zij in de schoot van Renske was gekropen, werd het dee ff te veel en zij kreeg een emotionele uitbarsting. Lisa was weggedoken in d'r kussen en greep naar de hand van de passagier naast haar.

We hopen nog een blog over IJsland te publiceren. Gelukkig zitten we er amper 3 dagen, dus we hoeven jullie niet in al te veel spanning te laten. Tot onze volgende avonturen!